Saat gecenin bir körü. Yatamıyorum. Yan oda da ev arkadaşımın dinlediği türkülerden olsa gerek biraz düşünmeme vesile oldu. Neyi düşünüyorsun derseniz? Hiç.

Evet garip değil mi? Hiçliği düşünüyorum.

Hepimiz bir tesadüfün ürünüyüz. Aslında hepimiz, hiçbir şeyiz. Gecenin bir vaktinde bana bunu ne düşündürdü bilmiyorum ama sanki biraz değersiz gibi hissetim kendimi. Sadece kendimide değil tüm insanlığı. Birbirimizi öldürmekten başka ne yararımız var ki birbirimize. Bu cümleyi şu an gelişi güzel yazdım fakat bakıyorumda ne kadar çelişkili bir cümle.

Ölmek acaba faydalı bir şey mi? Merak etmişimdir hep. Ama değildir sonuçta ölmekten korkuyorum. Kim korkmuyor ki özünde?

Korktuğunuz bir şey faydalı olur mu ki?

Her neyse...

Hiçlik içinde bir yaşam kurmaya çalışıyoruz, hep olduğumuzu düşündüğümüz an, evren bizi hiç yapıyor.

Ölüyoruz.

Cesedimiz çürüyor, kemiklerimizde ki maddeler toprağa karışıyor. Uzun bir süre geçiyor, toprak hafiften yeşeriyor. Tekrar doğuyoruz.

Kemiklerimizdeki mineraller bitkiye karışıyor. Bitki büyüyor ağaç oluyor. Sonra başkası gelip o ağaçtan bir elma koparıp bir ısırık alıyor. Yani senden bir parçayı kendi bedenine katıyor. Artık başka bir bedendesin teknik olarak.

Çok saçma bu dediklerim kabul ediyorum. Fakat yaşamak için bir neden lazım? Ve ben o nedeni bulamıyorum. Niçin yaşıyoruz? Bu soruya cevap verirken işin dini boyutunu bir tarafa bırakalım. Diyelim ki inançsız bir insanım (öyle değilim ama varsayım yapıyorum işte anladın sen onu, yorma beni)

Niçin yaşıyorum?

Çalışmak için mi?

Niçin çalışıyorum?

Yemek yemek ve barınmak için mi?

Niçin bunlara gereksinim duyuyorum?

Çünkü yaşamak için.

Çünkü bu saçma evren düzeninde bir düzen yaratmak için. Çünkü bu hep olarak gördüğümüz bir bütün içinde kaybolmak yani hiç olmak için.

Bazen ne kadar da hiç oluyor insan...